EEN STUKJE GESCHIEDENIS: FOUNDER HELEN
Floral Nectar for Honeys was een verlangen van Hèlen Sturm om iets te doen met de appels en peren die ieder jaar weer opnieuw gegeven worden door de ruim honderd jaar oude hoogstamboomgaard van landgoed De Peerdegaerdt. Dit landgoed was niet altijd De Peerdegaerdt. Het begon met een jongensdroom, namelijk van die van Hèlen’s vader.
Peter Sturm was een succesvolle zakenman. Althans, dat kreeg hij altijd te horen. Zelf zag hij zich helemaal niet als succesvol, hij had namelijk zijn jongensdroom niet waargemaakt en dat was boer worden. Dat werd hem verboden door zijn ouders uit angst dat hij niet genoeg zou verdienen en een zwaar leven zou hebben. Later in zijn leven begon het zo te knagen dat hij samen met zijn partner op zoek ging naar de plek waar hij de rest van zijn leven kon genieten en boeren. Die plek lag in Strijen. Een oude vervallen boomgaard met een aantal hectare grond en een huis. Er kwamen koeien, de boerderij werd prachtig gerenoveerd en landschapsarchitecte Mien Ruys ontwierp een schitterende, meanderende tuin geïntegreerd over het hele terrein.
Het was op deze opbloeiende plek waar Hèlen werd geboren. Haar vader heeft helaas niet lang van zijn uitkomende jongensdroom kunnen genieten. Hij overleed op Hèlen’s eerste verjaardag. Een zeer verdrietige, tekenende gebeurtenis voor het gezin Sturm. De moeder van Hèlen zou er haar schouders onder moeten zetten om deze plek draaiende te houden anders zouden ze moeten verhuizen. Verhuizen was voor de moeder van Hèlen geen optie, en dus zette zij alles op alles om de jongensdroom van haar man voort te zetten. Koeien houden was niet rendabel en te zwaar dus ging ze alleen verder met het fokken van schapen. Het was hard werken en Hèlen’s moeder deed alles zelf, met hulp van liefdevolle buren, en de zus en broer van Hèlen, maar zodra Hèlen ook iets wezenlijks kon bijdragen werd dat ook op zijn minst van haar verwacht. Waar menig klasgenootje thuiskwam en kon spelen, was het werk aan de winkel op de boerderij in Strijen, net als bij veel andere ‘boerderijkinderen’. Hier werd de basis gelegd voor de weerbaarheid en het doorzettingsvermogen van de twee zussen, die tot op de dag van vandaag terugkijken met dankbaarheid op wat hun moeder hen geleerd heeft en de kans die ze hebben gekregen om op deze manier op te groeien.
In het reilen en zeilen kwam echter wel een verandering. Tot haar achtste levensjaar had Hèlen geloofd dat wanneer haar geliefde lammetjes ieder voorjaar werden opgehaald, zij naar een groen grazige weide verderop werden gebracht om daar met andere vriendjes te spelen. Echter toen Hèlen op een gegeven moment vroeg aan de ophaalmeneer waar dat veldje dan lag zodat ze de lammetjes kon bezoeken, werd ze overspoeld met de harde realiteit, namelijk dat er geen groen veldje bestond en dat haar dierbare vriendjes werden afgevoerd naar de slacht. Haar hart was gebroken en het was toen dat Hèlen stampvoetend en huilend aangaf bij haar moeder dat het onverdraagbaar was dat dit lot haar vriendjes te wachten stond, ze dit niet kon verteren of toestaan en dit onmiddellijk moest stoppen. Dat jaar kwam een einde aan de schapenfokkerij. Het duurde nog twee jaar voordat Hèlen tijdens dierendag een filmpje over de bio-industrie te zien kreeg op de basisschool en zij pas toen begreep dat ditzelfde lot bestemd was voor andere diersoorten in Nederland, waarop zij besloot om vegetariër te worden. Er was tijd nodig om de realiteit van de wereld, van het eten van haar vrienden in te laten dalen.
Omdat haar moeder geen schapen meer kon fokken, moest er een alternatief worden gezocht om toch op de boerderij te kunnen blijven wonen en dat alternatief vonden ze in het fokken van paarden. Dit was het begin van Stoeterij De Peerdegaerdt. Hèlen wilde niets liever dan op de boerderij blijven werken. Hèlen’s moeder begreep echter heel goed waarom de ouders van haar man hem hadden verboden boer te worden. Immers had zij aan den lijve het harde en rauwe werk ondervonden dat nodig is om zo’n plek draaiende te houden. Van haar moest Hèlen daarom gaan studeren en dat deed zij dan ook.
Tijdens haar studie leerde ze door vrijwilligerswerk bij de Partij voor de Dieren meer en meer over de bio-industrie en hoe zuivel onlosmakelijk verbonden is met die van de vleesindustrie. Hèlen kon niet langer haar ogen sluiten voor al het leed dat dieren in de volledige keten wordt aangedaan voor een eitje, een plakje kaas of een glaasje melk en werd veganist. Ze wilde terug naar De Peerdegaerdt, maar zou nooit meer dieren willen fokken. Ze bedacht een plan om er een educatieve zorgboederij van te maken, een inclusieve harmonieuze plek waar mens en dier veilig zouden zijn. De boerderij en het land hadden al bewezen veerkrachtig te zijn en zou ook vast en zeker dit plan kunnen dragen. Een modern plan, afgestemd op die duurzame koers die zo nodig was (en nog steeds is) in de maatschappij. De paarden zouden er oud mogen worden en andere dieren zouden worden gered uit erbarmelijke omstandigheden. Dit plan, inmiddels Hèlen’s droom werd verwezenlijkt. Ze zocht een goede baan om het plan te kunnen financieren en haar moeder gaf het stokje aan haar. Sinds 2011 is De Peerdegaerdt dan ook de thuisbasis van de zorg- en activiteitenboerderij en biedt daarnaast als dierenopvang een veilige plek aan tweedekans dieren uit de (bio)industrie.
Inmiddels is De Peerdegaerdt in volle bloei. Letterlijk en figuurlijk. De prachtige rozen- en wandeltuin van Mien Ruys is tot volle wasdom gekomen wat zorgt voor magische hoekjes en plekjes. De ecologische moestuin krijgt leven ingeblazen door de fenomenale tuinkoningin Agaath en tuinmeester Gerrit. De appel- en perenboomgaard is nog altijd springlevend en voorziet ieder jaar weer, dankzij de liefde van boomgaardspecialist Frans, in heerlijke appels en peren. Het is een veilige haven geworden voor de deelnemers die dagelijks persoonlijke begeleiding krijgen op eigen tempo. De varkens worden geknuffeld en de paarden mogen af en toe spiegelen in de mooie workshop paardencoaching.
Eind goed al goed…zou je denken! Maar toen keek Hèlen de befaamde documentaire The Biggest Little Farm. De filosofische ondertoon van deze film zet aan het denken over de aard van de natuur en onze omgang daarmee. Iets wat Hèlen aan het hart gaat. In de film zie je een stel een dor stuk Californische grond omtoveren tot een ecovriendelijk paradijsje. En hier zat ook meteen de teleurstelling. Wat door velen namelijk gezien werd als paradijselijk had ook een zwart randje. De dieren die zo mooi in beeld komen en waar zo van gehouden wordt door het stel, worden nog steeds afgevoerd en belanden op het bord. Hèlen’s toch al vurige hart, ging bij dit aanzien nog harden branden. Het was tijd voor een beter verhaal. Een verhaal dat verdergaat daar waar dat van The Biggest Little Farm ophoudt. The Happiest Healthy Farm was geboren.
The Happiest Healthy Farm staat voor een viering van het leven en brengt de wonderen van onze inherente verbondenheid aan het licht via educatie en productontwikkeling. Het plan is dat op een dag The Happiest Healthy Farm meerdere plantaardige, natuurlijk producten zal huisvesten, maar eerst moesten de appels en peren eraan geloven. Nadat Hèlen had uitgereikt naar vegan chef Maartje Borst en kruidenvrouw Lisette Kreischer zag twee jaar later met hulp van groene ondernemer Joost Verbakel dankzij een prachtig co-creatief proces Floral Nectar for Honeys het levenslicht.
Het is nog steeds iedere dag keihard werken, maar Hèlen’s droom is tot leven gekomen en iedere dag geniet zij dan ook van het geschenk en het voorrecht om op zo’n geweldige plek te mogen wonen en werken.
Maar niets is nooit één ding. De boerderij en het land had de droom van vader moeten verwezenlijken, het had niet zo mogen zijn. Toch kreeg het voeten dankzij het harde werk, het doorzettingsvermogen en de inzichten van haar krachtige moeder. En inmiddels dankzij heel veel mensen en dieren die allemaal een puzzelstukje hebben bijdragen, leeft Hèlen haar droom op deze gouden plek, waar dier, mens en plant in harmonie kunnen zijn, in het hart van de Hoeksche Waard.
Zie hier een prachtig portret door Binnenste Buiten van Hèlen’s levenswerk.